اشعار

تفـسـير رنجـنـامۀ كـوثـر نگـفـتـنی ست           تـشريـح حـادثـات مـكـرر نگـفـتنی ست

مبنای روضه خواندن ما بركنايه است           بــاور كـنـيد روضۀ مادر نگـفـتنی ست

وقتي كه با اشاره ای از دست می رويم           شرح تمام روضه كه ديگر نگـفتنی ست

حالا بـمـانـد آن همه غـربت نشـينی اش           دلـتـنـگـيِ فــراق پـيـمـبـر نگـفـتنی ست

آري سه ماه خون جگر خورد ودم نزد           از قصه ای كه سخت تر از هر نگـفتنی  ست

بهتر كه حرف كوچه ی دلواپسي نـشد           اصلاً حـكــايت گــل پـرپر نگـفتنی ست

با بال اشك سـمت حـرم پـر كـشيـده ايم           شوق طواف مرقدش آخر نگـفتنی ست!

جــريان گــوشــوار شكـستــه براي بعد           مـرثــيــه هاي خاكي معجر نگـفتنی ست

پــرواز آســمــانی او را مَــلک نداشت         ماهی که در اطاعت خورشید شک نداشت

سنگش زدند و دست ز افشای شب نَشُست          آن نور ناب، واهمه ای از مـحک نـداشت

مهتاب زیــر سیــلـی شب بود و آفتاب          حـتـی دو دست بــاز بــرای کـمک نداشت

این بــود دسـتـمـزد رسالت؟ زمینیان!           ای خلق خیره! دست پیمبر نـمک نداشت؟

می‌پرسد ازشما که چه کردید؟ مردمان           گـلــدان یــاس باغچه ی من تـرَک نداشت

خورشید و ماه را به زمینی فـروختند           ای کاش خاک تـیــرۀ یـثرب فـدک نداشت

نیمه شب، اشک،‌ عزا، آه چه غوغا شده بود         مجلس خـتــم عــلــی بود که برپــا شده بود

گــریــه کن: دیــده ي خــونــبــار ولــی الله و        روضه خوان:چشم کبودی که معمّا شده بود

آنکــه در صبــر زبــانــزد شده بـود از اول         حــال بی صبــرتر از فضه و أسما شده بود

هق هق گریه و مـولای صبــوری، ای وای         راز جــانــسوز تــرین حــادثه اِفشا شده بود

بــازویی را که نــود روز ز مـــولا پـوشاند         در شب پَــر زدنـش، قــاتــل مــولا شده بود

آه تــا صـبـح دگــر دیـــده ي او بـاز نــشــد         درد پـهـلــو دگــر انــگــار مـــداوا شـده بود

دست می‌شست زجان، لحظه به لحظه مولا         گــرچه زهــرا خودش از قبل مهیّـا شده بود

بر عــلــی آن شب جانکاه چهل سال گذشت         بعد از آن قــامت خـیـبــرشکنش تا شده بود

شــایــعــه شد که عــلــی عاقبت از پـا افتاد         هر چه شد آه ، پس از رفتن زهـرا شده بود

در اولیــن نـمـاز غــریـبــی بــدون تــو           جــز اشک من نمانده نصیبی بدون تو

دست علی پس از تو به کاری نمی رود           دیگرنه آن دلی ست شکـیـبـی بدون تو

هر لحظه خاطرات تو را می کنم مرور           جـز یـاد تو که نیست طبـیبی بدون تو

چــادر نــمــاز دخـتــر تو می کـشد مـرا           دارد عجب صـدای نـجـیـبی بدون تـو

گاهی که پیش بستر خـالی نشـسته است           بـر دختـرت کجاست مجـیبی بدون تو

کـار حـسیـن تو ز تـسـلّـی گـذشته است           دارد حـسـن نـوای عجـیـبــی بـدون تو

خیزو ببین که زندگیم سخت درهم است           به یـاد من نـمـانــده حـبـیـبـی بدون تو

تــابــوت هــم کــه آیـنــه دق شــده مـرا           حـیــدر شـده بــلا زده بـی بی بدون تو

دیوار و در به جای همه حرف می زنند           دیـگـر نـیـاز نیست خـطـیبی بـدون تو

در قـتـلـگــاه ،زنــدگـی آسـان نمی شـود           تـنهـا رواست شیب خـضیـبی بدون تو

ازعطر یاس هر سحرت مانده در حرم           تـنهـا شـمـیـم سـرخـی سـیـبی بدون تو

برای روضۀ زهـرا به ما تـوان بدهـید           به چشم گریه کنان اشک بی امان بدهید

برای سـیـنه زدن در عـزای مـادرمان           در این حســینیه ها بیشــتر زمان بدهید

میان روضه که همسایه ایم بین بهشت           کـنــار خانه ی زهرا به ما مکان بدهید

برای گریه بر آنچه که آمده ســـرمـان           به جای اشک به ما چشم خون فشان بدهید

به آه و زمزمه در روضه هــا تسلایی           به قلب غـم زدۀ صاحـب الـزمان بدهـید

اگر سوال شد آخـر چه شد به مادر مـا           فقط به دیـدۀ حـسرت سری تکـان بدهید

نمی شود که بگوییم بین کوچه چه شد           بــرای مـرثـیـه خواندن اگر زبان بدهید

به روز حشر زمان حساب نـاله زنـیم:           فـقـط به خـاطـر زهرا به ما امان بدهید

قسم به عصمت آن چادری که خاکی شد           مــزار مــادرمان را نـشـانـمان بـدهــیـد

اگــر که روزی مـا دیــدن مـدیـنه نـشد           بــرات کرب و بـلایی به دستمـان بدهید

وقتی گدای فاطمه بودن برای مـاست         احساس میکنیم که دو عــالـم گدای ماست

با گریه بهر فـاطمه آدم عــزیـز است         این گریه خانه نیست که دولت سرای ماست

اینجا به ما حسین حسین وحی میشود         پیغمبــریــم و مجلس زهــرا حرای ماست

سلمان شــدن نتیجه همسایگی اوست          زهــرا بــرای سـیــر کـمــال ولای ماست

تنهاوسیله ای که نخش هم شفاعت است          چــادر نــمــاز مــادر ارباب هــای ماست

باران به خاطر نوه ی فضه می رسد         مــا خــادمـیـم و ابر کرم در دعای ماست

فــرمــوده اند داخــل آتـش نمـیـشویم           فــردا اگــر شفاعت زهــرا بــرای ماست

چه می‌شد؟ گر مرا با غربت خود آشنا می‌کرد        چه می‌شد سفره‌اش گر، گل برای غنچه وا می‌کرد

چرا می‌کرد دور از چار طفلش بستر خود را         گل از چه خویش را از غنچه‌های خود جدا می‌کرد

اگرازگریه‌اش همسایگان را شکوه بر لب بود         دل شب‌ها نمی‌زد پـلک و آنان را دعا می‌کرد

به چشم خویشتن دیدم که بشکستند بازویش        ولی مــادر مگر دامان حـیـدر را رها می‌کرد

هم ازسینه هم از بازوش خون می‌رفت در آن روز        ولیکن می‌دویــد و بــاز بــابـا را صدا می‌کرد

نمـاز عشق نیّت کرد ما بین در و دیــوار        ولی زان پس رکوع خود میان کوچه‌ها می‌کرد

مرا همراه می برد و  به روی شانه‌ ام دستش         قــد دخـتــر، برای مـادرش کار عصا می‌کرد

یک مشت خاک روی تویک مشت برسرم          بــاور نمیکنم که تــویــی در برابرم

دیوانه کرده است مرا داغ روی  تـو          پیـچـیـده در تـمامی من ای مـعـطرم

خیرالنساء و دفن غـریبانه؟ وای مـن          مظلومه ای شبـیـه علی ماه بی حـرم

بارفتن تو زلــزله ای در تـنم نشست          با اینکه من هنوز همان مرد خیـبرم

هر باردر جواب چطوراست حالتان؟          بیمار و زرد و تب زده، گفتی که بهترم

خون گریه از سراسر من میچکد ولی          با سیـل اشک راه به جایـی نمی برم

شاید اگر که روضه بخوانم سبک شوم          اما نـه بــاز راه به جـایـی نـمـی بـرم

دل کندن از تو سخت ترین کارعالم است          یک مشت خاک روی تویک مشت برسرم

من هستم و خیـالــم و حال و هـوای تو          صبـح نـخـفـتــن از غــم تلخ عـزای تو
از دیشبی که خاک تو را ریختم به سر          گــریــان نشسته ام به سر خاک پای تو

خوابم نمی برد به خدا، گریه کن برام            ای لای لای هر شب من های های تـو

یادش بخیر بسترت آن گـوشه ی اتـاق            حــالا میان خــانه چه خالیست جای تو
ققنوس پـر کشیده ی بی بــازگشت من            رفتی و ســوخت لانه ام از ماجرای تو
دیــروز در مـشـایعـت آخــریــن نگـاه            گـفـتــم به حـکــم عشق بمیـرم برای تو
اما بنفشه زار عــلــی با هـمـه وجــود            مــانــدم به پــای بـی کسی بچه های تو

این روضه ها امروز وفردا کردنش سخت است          باید بگویم گرچه معنا کردنش سخت است

لکنت گرفـته پلک تو در بین آن کوچه         این راز سربسته ست افشا کردنش سخت است

چشمی که دست سنگی آن بی حیا بسته          مقداد می دانست که وا کردنش سخت است

دستی که بین کوچه ها از پا تو را انداخت          فهمید قدّ حیدری تا کردنش سخت است

حالا که داری خواهشی تابوت می خواهی؟          اسباب مرگ تو !؟ مهیّا کردنش سخت است

با غسل زیر پـیرهـن فـکر علی بودی          زخم نود روزه تماشا کردنش سخت است

داغ کبود کـوچه هــا آنـقدر روشن بود          فهمید دست فتنه، حاشا کردنش سخت است

ز تربت گــل او بــوي سـيـب مي آيد         زقــبــرفــاطمه بوي عجيب مي آيد

صداي هق هق يك ابر خستــه و تنها         صــداي بــارش امن يجيب مي آيـد

صداي كيست كه آهسته اشك ميريزد؟         صــداي گريه مردي غـريب مي آيد

علي ست اين كه رود برمزار فاطمه اش         مــريض عشق كنــار طبيب مي آيــد

عجيب نيست كه آتش بگيرداين دريا         كه بوي سوختن از يك حبيب مي آيد

بریز آب روان اسما، ولی آهسـتـه آهسته           به جسم اطـهــر زهرا ولی آهسته آهسته

بریزآب روان تا من، بشویم مخفی از دشمن           تنش از زیر پیراهن، ولی آهسته آهـسته

ببین بشکسته پهلویش، سیه گردیده بازویش           توخود ریز آب بر رویش، ولی آهسته آهسته

همه خواب وعلی بیدار، سرش بنهاده بردیوار           بگرید از فراق یار، ولی آهسته آهسته

حسن ای نورچشمانم حسین ای راحت جانم           بنالید ای عـزیزانم، ولی آهسته آهستـه

بیا ای دخترم زینب به پیش مادرت امشب           بخوان او را به تاب و تب، ولی آهسته آهسته

روم شب ها سراغ او، به قبر بی چراغ او           کـنم زاری ز داغ او، ولی آهسته آهسته

آهسته می شوید یگانه هـمسرش را        با آب زمـزم آیـه هـای کـوثـرش را

آهسته می شوید غریب شهر یثرب        پشت و پناه و تکیه گاه و یاورش را

تنها کـنـار نــیـمه های پیـکـر خود        میشوید امشب نیمه های دیگرش را

آهـسته می شوید مبــادا خــون بیاید        آن یـادگاری های دیوار و درش را

پی می بـرد آن دستهای مهــربانش        بی گوشــواره بــودن نیلوفـرش  را

می گرید اما باز مخـفـی می نـماید        با آستـیـنی بـغـضهای حنجـرش را

در خانه ی او پهلوی  زهرا ورم کرد        حق دارد او بالا نمی گیرد سرش را

با گــریـه های دخـتـرانه زینب آمد        بـوسد کـبـودیهای روی مادرش را

بر شانــه های آفـتـابی اش گـرفـته        مهـتاب هـجـده سـالۀ پیغـمبـرش را

دور از نگـاه آسمانها دفـن می کرد        در سر زمینهای سئوالی همسرش را

بُــرد در شب تا نـبیـنــد بـی‌نــقـاب            مــاه نــورانی تـر از خــود، آفـتـاب

بُرد در شب پیکری هم رنگ شب            بعد از آن شب، نام شب شد ننگ شب

شسته دست از جان، تن جانانه شست            شـمـع شـد، خاکـستـر پروانه شست

روشنایش را فلک خــامــوش کرد            ابــرهـا را پـنــبـه‌هــای گــوش کرد

تا نبیند چــشــم گــردون، پیکـرش            نـشـنــود تا ضـجّـه‌هـای هـمـسـرش

هم مــدیـنـه سیـنه‌ای بی‌غـم نداشت            هم دلی بی‌اشک و خون، عالم نداشت

نـیست در کـس طاقـت بـشـنـیـدنش            با عـلـی یا رب چـه شد؟ با دیـدنش

درد آن جــان جهـان، از تن شـنـید            راز غـسـل از زیر پـیـراهن شـنـید

جان هستی گـشته بود از تن جدای            نیستی می‌خواست، هستی از خدای

تو شعر نــاب کتاب زمـانـه ای مــادر           تو بهـترین سخن جــاودانـه ای مــادر

یگـانگــی ست از خــدا و می گــویـم           پس از خـدای یگــانه، یگانه ای مـادر

بهاربی تو غم انگیزتر ز پـایـیز است           که نخل سبز صفا را جوانه ای مادر

غروب عمر تو باشد طلوع حسرت وغم           که شور و شادی ما را بهانه ای مادر

ز طره طره ی موی سپید تو پیداست           که یـکــه تــاز دعای شبــانه ای مادر

بلور اشک تو گوید که در نهایت عشق           تو بحــر عـاطـفــهٔ بی کرانه ای مادر

به مهرمهر تو من سجده برخدا کردم           که لطف ذات خـدا را نشانه ای مـادر

به دشت خاطره هایم تو باز کن آغوش           که مــرغ روح مــرا آشیانه ای مـادر

کسی که اُف به توگوید بسوزدش هستی           کشد گر آتش قــهــرت زبانه ای مادر

دریغ و درد که داغ تو نقره داغم کرد           که هم چواشک زچشمم روانه ای مادر

زيـنـبـم مـن يــادگـار فــاطـمـه             هـمـچو تـو من داغـدار فـاطـمه

زينـبـم من؛ يـاس نـيلـوفـر شـده            هـمـچو تو از داغ او پرپـر شـده

زينبـم من قـد كمان و دل غمين            جان زينب، اي پـدر خانه مشين

التماست مـي كنم بـيرون روي            جاي آه؛ هر لحظه فريادی كشی

هستي من هم چو توغارت شده            مرغ جان در هجر بی طاقت شده

زينبـم؛ گرچـه زغـم پـژمرده ام            صبـر از صبـر و تحمل بُـرده ام

مـن  وصـي اوصـيـاي مــادرم            وارثــی بـــر دردهــاي مـــادرم

بعد ازاين كد با نـوي خانـه منم            بــانـي گــرمـي كــاشـانـه مــنـم

خانـه دارت می شـوم جان پـدر            بعد ازاين من ميروم در پشت در

بـعـد مـادر؛ من بـلا گردان تـو            جـان زيـنب ای پـدر قـربـان تو

بر ولايت بعد از اين من حاميم            در رخ شــمـع امـامـت فـانـی ام

همـچو مـادر بعد از اين اُم اَبـم            اُم اَب مـی بـاشـم و هـم زيــنــبـم

صـاحب آن چـادر خـاكـي منـم            از جـفـای دشـمنـان شـاكی مـنـم

بعد ازاين باشم براي تـو عـصا            بعد مادر چون شـده قـدت دو تا

اي پدر بر می كشی از چه تو آه            زينـبت محـرم بـود مانـنــد چـاه

زينبت كمتر ز خشت وآب نيست            اين غم سنگين تازه چيست چيست؟

دردها را از چه ميگوئي به چاه            حال زينب بيش ازاين محزون مخواه

مـادرم گفـته كـه بـاشـم يـار تـو            از برای هـر غمی غـمخوار تو

گرچه باشد سيـنه ام كوچك ولی            پُر بُـوَد از عـشـق مولايـم عـلی

آنـقـدر بـاشد كه سوراخش كنند            از لهيـب در شـرر بارش كـنـند

دست من كوچكترين خانه است            بهـر بـشكستـن  ولی آمـاده است

مـن سـلام بی جوابت را جواب            هم سلامم هم جواب و دل كباب

هـمچو مادر درد را پنهان مكن            می كُـشيـم عـاقـبت اينسـان مـكن

جان زيـنب اي پدر امشب دگر            بـر مـزار مــادرم بـا خـود بـبـر

خواهـم امشب عـقـده دل وا كنم            رازهـای ســيـنـه را افـشـا كـنـم

بغض هـا بـگـرفته راه حنـجـرم            صد هزاران حرف دارم در سرم

درد دلـهـا دارمـــي بــا مــادرم           از زبان خود، بـرادر، خـواهـرم

بغض هـا  بگرفتـه راه هر نفس            غصه و غم سـاخته بهـرم قـفس

اي پدر غم كرده جانم را به لب            بين ز هجر افتاده ام در تاب و تب

بين كه ايـوب دلـم بـي تـاب شد            صـبـر در وادی دل نـايــاب شد

دل هواي كوی مادر كرده است            تـنـگ بـاشـد اين دل افـسـرده ام

خواهم امشب من پرستاری كنم            حـال مـادر پـرسـم و زاري كنم

پــرسـم از وضعيـت بـازوی او            از نـشـان سـيـنـه و پـهـلـوی او

مـادرا بر گو به من يك امـشبی            از نـشـان صـورتـت بـا زيـنـبی

مادرا برگو كه محسن چون بود            بـین ز هجر او دل ما خون بود

بعد تـو گلـهاي تـو پـژمـرده انـد            از همان شب كودكانت مرده اند

طا قتم رفـته زكف ای وای من            بــعـد تـو تـنـهـا شـده بـابـای من

اشك بـابا در غمت رنگيـن شده            غصه ها در سينـه ام سنگين شده

حرف طفـلان تو دائم اين سخن            مـادرا بـر گـرد خانـه؛ جان من

فاطمه ای شيعه را يار و شفـيع            كن فدا اين «سائلت» را در بقيع

از كـفم هستي من رفته خدايا چـه كنم؟            بعد او غم شده يارم بـه غمـها چه كـنم؟

يك طرف ناله طفلان طرفي طعنه دون            يك طرف داغ  گرانبار خدايـا چه كنم؟

بستـر و چـادرتو جـمـع كنـم ليـك بـگـو            درو ديواركه نقش است نشانها چه كنم؟

من ازآن كوي كه ره برتو ببستند نروم            ليك عدو در نظرم شود هويدا چه كنم؟

كودكانت چوعلي يكسره دلتنـگ توأنـد            هـمه از داغ تو گـويند كه بـابا چه كنم؟

زينـبت جاي تو از چـشم بگـيـرد اشكم            غربت او زده آتـش بـه دلـهـا چه كـنم؟

دگر از شهر مديـنـه بروم فـاطمه جان            اين همه نقش غم ويك دل تنها چه كنم؟

گفت (سائل) زغم غربت حيدربه فغان           سوختم زآتش دل؛ گوی تو مولا چه کنم؟

ای روح آفــتـاب چــرا پـا نــمی شوی        بانـوی بو تـراب چــرا پـا نمی شوی

پهلوی من هم از خبـر رفتنت شکست        رکنم شده خـراب  چرا پـا نمی شوی

با قطره قطره اشک سلامت نموده ام        زهـرا بــده جـواب چــرا پا نمی شوی

خورشیـد لطمه دیده ی حیدر بلند شـو        بر جـمع مــا بتـاب چـرا پا نمی شوی

رفتی و روی صورت خود را کشیده ای       ای مـادر حــجـاب چــرا پا نمی شوی

بی تو تــمـام ثـانیه هــا دق نـمــوده اند       رفته زمـان بر آب، چرا پا نمی شوی

روی کبـود تو به نگـاهــم اشـاره کرد        مُردم از این خطاب چرا پا نمی شوی

می میرد از تنـفس دلـگیر کوچــه هـا        این غنچه های ناب چرا پا نمی شوی

ای  بــا تــمـام هـستی خـود یـاور عـلی         در بیت وحی حامی و هـمسـنگـر علی

چون شد که در بهار جوانی خزان شدی         ای یـاس مصــطـفـی گـل نیـلوفـر علی

با دفـن مخـفـیــانه ی تـو، در دل زمین         هفت آسمان خـراب شــده بر ســر علی

وقتی نفـس به قلب تو پیــــچید پشت در        می خواست روح ،پر زند از پیکرعلی

با تـازیانــه اجـر رســالت بــه دست تـو        تقـــــدیـم شد به پیش دو چشم تـر عـلی

درلحظۀ غـــروب غـم انگیــز کـوچ تو         گـوئی رسیـده بــود شـب آخـر عـــلــی

دست خـدائی تو، چــو از کـار اوفـتــاد         نیـرو گرفت خـصم ستم گــســتـــر علی

یارب چه میشود که گذارم به باغ وحی         صـورت به قــتـــلگاه گـل پــرپـر عـلی

وقتی که گـــوشواره زگوش تو شد جدا         افـتـاده لـرزه بر بــدنِ،  دخــتــــر عـلی

ای اولیـــــــن شهیده ی راه علی بمـان          آخر به خـاطر ه دل غـــــــم پرور علی

ای طایـر شکسته پـرِ  بوستــــان وحی          اینــــــسان غـریبانه مـرو از بـر عـلـی

«میثم» بر آستـــــان ولایت نظاره کن          بی فـــاطمه شـکـسـته شده محور عــلی

نــیـمــه شب تـابـوت را برداشـتـند           بـــار غـــم بر شـانـه‌هــا بگـذاشتند

هـفـت تن، دنبـال یک پیکر، روان           وز پـی‌ آن هفت تن، هــفت آسمان

این طــرف، خیـل رُسُـل دنـبـال او           آن طــرف احـمد به اسـتـقـبـال او
ظـاهـراً تـشـیـیـع یـک پـیکر ولــی           بــاطـنــاً تـشیـیـع زهــرا و عــلــی
امشب ای مَه، مهر ورزو،خوش بتاب           تـا بـبــیـنـد پـیـش پـایــش آفــتـــاب
دو عـزیــز فـاطـمــه هـمـراه ‌شـان           مـشــعـل سـوزان‌شــان از آه‌ شـان
ابـرهــا گـریـنــد بـــر حـال عــلـی           مــی‌رود در خـــاک آمـال عــلـــی
چشم، نور از دست داده، پا، رمق           اشک، برمهتاب رویش، چون شفق
دل، همه فریاد و لب، خاموش داشت           مُرده‌ای تابوت، روی دوش داشت
آه، سرد و بغض، پنهان در گـلوی           بود با آن عـدّه، گـرم گـفت و گوی
آه آه ای همـرهــان، آهــســتـــه‌تــر           می‌بــریــد اســرار را، سر بسته‌تر
ایــن تـنِ آزرده بـاشد جــــان مــن           جـــان فـدایش، او شده قـــربان من
هـمرهان، این لیـلـۀ قـدر من است           من هلال از داغ واین بدرمن است
اشک من زین گل، شده گــلـفام ‌تر           هــســتــی‌ام را مــی‌بـرید، آرام‌تــر
وسعت اشـکم به چشم ابـر نـیـست           چاره‌ای غیر از نماز صبـر نیـست
چشم من از چرخ، پُرکوکب‌ترست           بعد ازامشب روزم از شب، شب‌ترست
زین گل من باغ رضوان نفحه داشت           مصحف من بود و هجده صفحه داشت
مــرهــمــی خـرج دل چـاکـم کنیـد           هــمـرهــان، هــمـراه او خاکم کنید